Dwa oblicza jednego trawnika

Ponieważ jestem wyjechany służbowo, i to na cały tydzień, pozostawiłem za sobą problemy ćwiczenia w grupie. Zresztą ostatnie zwierzenia o pojawiającym się dyskomforcie spowodowanym bałaganem treningowym spotkały się raczej chłodnym przyjęciem. Może faktycznie przesadzam.

Jestem więc sobie w małym miasteczku (nazwę je kodowo TPG) nieopodal innego, dużego miasta. Nie będę wspominał jego nazwy i nie jest to wcale spowodowane faktem, że to właśnie stąd pochodzi pewna drużyna piłkarska, z którą kibice Legii mają mooooocno na pieńku.

Plan na ten tydzień był następujący: szabla. A że mój egzemplarz szabli jest ciężki i nie chciało mi się z nim dygać – wziąłem lżejszy boken. W zasadzie wsio rawno. Wolę zrobić więcej powtórzeń formy, niż przy drugim przejściu szarpać się z żelastwem. A że boken, to niejako przy okazji do planu dopisałem Chuo Jiao Fanzi i krótką formę z bokenem. Fajną, krótką, powtarzalną praktykę, w której można sobie przyjemnie „pohasać po trawniku”.

Wyjścia na jedyny dostępny w TPG trawnik miałem dwa.

Za pierwszym razem odezwały się wspomnienia. Te niezbyt przyjemne. TPG w zasadzie wygląda na małe miasteczko, ale to wieś, pomimo że dużą, to nadal wieś. W rezultacie całe jest pogrodzone płotami. Poruszać się tu można tylko po chodnikach wzdłuż kilku głównych ulic. Na mniejszych często nie ma chodnika (a czasami też asfaltu), tam obecność pieszego jest dziwna. Obcy, na dokładkę bez samochodu – pewnie mu prawko zabrali za pijaństwo, a wiadomo, każdy pijak to złodziej.

Pierwsze wyjście – wspomnieniowe.

Jest w TPG jeden park, więc wszyscy się tam schodzą. Szczególnie ostatnio, bo jest to jedyne mijesce gdzie na legalu dziewczyny mogą chłopakom pokazywać ust korale. Wszyscy, i dzieciaki jak chcą pojeździć w skejtparku i chłopaki, jak się chcą napić piwa (i popatrzeć nas powyższe ust korale). W sam środek tego etylohormonalnego melanżu wchodzę ja – cały na biało z bokenem w ręku.

Widok ćwiczącego w parku w TPG to chyba rzadkość. I pierwszego dnia zwróciłem na siebie uwagę. Niestety nie dziewcząt (tych od korali), tylko dwóch grup miłośników piwa. Standardowo nie podeszli spytać o zdrowie czy pogratulować piętnastego tytułu mistrzowskiego mojej ulubionej drużyny. Ot, kilka okrzyków typu: „Eeee, Brus Li!”, zaproszeń do rozmowy i próby udawania niepowtarzalnego okrzyku bojowego małego smoka.

Nie poleciały w moją stronę żadne kamienie, ale szczerze? Tego typu zachowania w Wawie to może jeszcze kilkanaście lat temu się zdarzały, teraz już się z tym nie spotykam, a przecież z różnych trawników korzystam.

Przekonałem się jednak, że zły flow otoczenia ma jednoznacznie destrukcyjny na jakość treningu – ćwiczenie tylko po to, by pokazać krzykaczom, że się nie boję to tylko połowa treningu…

Drugie wyjście – bom przekorny jest.

Przyznam się, że rozpatrywałem pozostanie w hotelu i poćwiczeniu sobie czegoś, co nie wymaga aż tyle miejsca, co forma z szablą. Ale NIE! Nie dam się kilku piwoszom, szczególnie że mój kolega z pokoju okazał się miłośnikiem różnych seriali. Bałem się, że wciągną mnie losy bohaterów rosyjskiego tasiemca. A nuż Tania wybierze bogatego, wyfiokowanego, polskiego paniczyka zamiast Stiopy o urodzie i muskulaturze syberyjskiego drwala. Na wszelki wypadek zapakowałem do torby dowód osobisty (jakby trzeba było się legitymować służbom) i z bokenem w ręku i błyskiem w oku pojawiłem się na trawniku.

https://www.youtube.com/watch?v=Aopmecs-sSk

Albo przywykli, albo czwartek nie był dniem piwoszy (może mają jakiś grafik), tym razem prawie nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Kilku młodzieńców z Lechem w ręku (O nie!!! Zdradziłem koordynaty TPG) brylowalo przed samiczkami, a na moje popisy zareagowała tylko grupa dzieciaków. Jeden z nich odważnie podszedł bliżej… 🙂

spotkanie z Młodzieżą

-Przepraszam pana, czy mogę podejść? – ależ kindersztuba, jakby jeszcze powiedział dzień dobry, to chyba nie wiedziałbym, jak zareagować.
– Tak.
– A co pan robi, jeśli mogę zapytać?
– Ćwiczę z mieczem…
– A po co?
– Bo lubię. – No właśnie, po co ja ćwiczę z tym bokenem? Ma to właściwie jakiś cel?
– A to jest samurajski miecz?
– Nie, to jego drewniana imitacja.
– A ja mam w domu metalowy – pochwalił się dzieciak – ale nie ćwiczę, raz uderzyłem się w nogę i bolało.
– Następnym razem weź drewniany. – udzieliłem mu pierwszej lekcji Kung Fu (za darmoszkę). Trzydzieści lat później ten chłopak będzie przyprowadzał tu swoich uczniów. Będzie snuł opowiesci o tajemniczym grubasie z parku, który wskazał mu prawdziwą ścieżkę treningu. Jego własną drogę Dao. Albo i nie – ciort wie.
– Dobrze. Do widzenia. – mój rozmówca zakręcił się i wrócił do grupy znajomych. A ja miałem ochotę rzucić jeszcze kilkoma mądrościami w stylu: „Prawdziwej siły nie widać”, „Jedna uncja i 1000 funtów”, „Nie wierz nigdy kobiecie…” i „Mistrzem Polski jest Legia…”.

W zasadzie ta rozmowa wszystko zmieniła. Park stał się przyjaźniejszy, chłopaki nad kałużą robiącą tu za staw skupili się nad szkłem i ust koralami. Zza krzaków leciało discopolo. Nikt mnie nie wskazywał palcami i nie wydawał dziwnych odgłosów. Miejsce stało się oswojone. Bardziej niż poprzednio w każdym bądź razie.

---

---

Może w tej poprzedniej sytuacji było też sporo mojej winy. Może byłem uprzedzony, miałem w sobie zbyt dużo negatywnej Qi (że tak, śmiejąc się, powiem). W każdym razie trening w nowym, nie do końca przyjaznym miejscu również może czegoś nauczyć.